Emma van Geel

“A run is like coffee; I’m a much nicer person after I’ve had one”

Hoi, mijn naam is Emma van Geel, 26 jaar oud en ik woon in Enschede. Oorspronkelijk kom ik uit de buurt van Alkmaar, maar mijn studiekeuze bracht mij hier. Inmiddels ben ik al drie jaar werkzaam bij DEMCON,  een high-end technologieleverancier van producten en systemen, met als focusgebieden hightech, industrial & vision, optomechatronic, unmanned en medical systems. Ik houd me vooral bezig met de medical systems.

Ik heb altijd veel plezier gehad in sporten. Zo zat ik op handbal, speelde ik tennis en kwam daar ook boogschieten nog bij. Tijdens mijn studie veranderde dit naar fitness, maar ik miste de buitenlucht! Dus ik ging op zoek naar een sport die ik zelf kon indelen in mijn week, maar wel lekker buiten was. Onder mijn collega’s bevonden zich al fanatieke hardlopers en hun hardloopverhalen trokken mij eigenlijk over de streep; hardlopen moest het gaan worden!

Ik vond een “hardloop clinic voor beginners” (gegeven door Rekreatie Sport Twente) vlakbij en zo startte ik op 9 januari 2017 met hardlopen. Het doel; meedoen aan een loop van 7,4km tijdens de halfjaarlijkse verenigingsloop: “De Bommelas”. En eigenlijk sinds het moment dat ik mijn eerste rondje over de baan had gemaakt was ik verkocht. Het opbouwen vond ik heerlijk en ik merkte al snel dat ik meer wilde, dus trainde ik door voor de 11,2km. Toen dat eenmaal gelukt was zei ik: het najaar doe ik mee aan de 16,4 kilometer! Helaas deed alleen mijn fanatisme me de das om want in juni 2017 hoorde ik dat ik last had van de beruchte: ‘runners knee’. Voor ik daar helemaal vanaf was, was het september 2017.. Maar; een goede les voor beginnende lopers, doe het rustig aan met opbouwen!

Ik had gehoopt dat dat de eerste en laatste blessure zou zijn geweest, maar helaas.. In januari 2018 tijdens een techniektraining voor een obstacle run kwam ik raar terecht. Bij thuiskomst bleek mijn knie een factor 3 groter te zijn geworden en dacht ik al dat het foute boel was. Na 3 fysiotrajecten en steeds net kleine stukjes weer te kunnen lopen werd het duidelijk dat mijn buitenband een flinke optater had gehad en de menisci en het kraakbeen beschadigd waren geraakt; en dus lag ik in juli 2018 op de operatietafel. De angst dat ik nooit meer pijnvrij, of uberhaupt, lange afstanden zou kunnen lopen zat erin, maar dankzij een geweldige fysio was dat maar van korte duur.

Mijn doel, een marathon lopen, zou ik in 2019 gaan realiseren. Tijd is niet belangrijk (al zou ik onder de 4,5 uur natuurlijk heel mooi vinden!), genieten wel! En dus sta ik op zondag 14 april aan de start van de marathon van Enschede!

“Every mountain top is within reach, as long as you keep climbing”