Blog 4 Roxanne: Zevenheuvelloop – in de zevende hemel

Blog 4 Roxanne: Zevenheuvelloop - in de zevende hemel

Om me heen zie ik lopers hun poncho`s dumpen. Ik besluit hem aan te houden, want ik zie de bui al hangen, letterlijk. En ja hoor, nog geen minuut later begint het te plenzen. Ben ik even blij dat ik hem nog aan heb. Zeven heuvels, oké, maar niet in zeven sloten tegelijk. Ik passeer de start en zet mijn horloge aan. ‘’Here we go, just do it!!!’’

Op naar Nijmegen
We hebben er lang naar uitgekeken, het weekend van de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Vooraf heb ik kort getwijfeld of ik, gezien mijn gezondheidsperikelen afgelopen tijd, zou meedoen. Gelukkig heb ik afgelopen week lekker getraind. Vol positieve energie gaan mijn vriendin Dianne en ik zaterdagochtend op weg: ‘’Nijmegen, here we come!’’

Twente
Nadat we onze tassen gedropt hebben in het hotel lopen we enthousiast de stad in. We spotten meteen al een running store. Hop, naar binnen. De verkoper vraagt ons waar we vandaan komen. ‘’Uit Twente’’, antwoord ik trots, en ik vertel over ‘onze’ Enschede Marathon. De verkoper begint over hoe Marti ten Kate de Zevenheuvelenloop dertig jaar geleden won. Leuk! Dat had ik gisteren toevallig gelezen op Facebook. Bij een andere running store scoor ik een nieuwe tight en thermo hemd. Fijn, die trek ik morgen aan!

Zevenheuvelennacht
Het wordt steeds drukker in de stad, de Zevenheuvelennacht staat op het punt van beginnen. Wat een sfeer en wat een gezelligheid, ondanks het slechte weer. Daar wil ik volgend jaar ook aan meedoen, besluit ik. Een prima warming-up voor de Zevenheuvelenloop de volgende dag!

Nerveus
Op zondagochtend is het gezellig druk in het hotel. Na een stevig ontbijt – de bananen waren niet aan te slepen – besluiten we een kijkje te nemen bij de Runners Expo. We starten pas om 13.45u, tijd zat dus. Ik voel me ondertussen redelijk nerveus worden. Ga ik het wel redden? Hou ik het vol? Heb ik de juiste outfit aan? Na de Expo gaan we toch nog maar even terug naar het hotel om voor de zoveelste keer deze ochtend – en hopelijk ook de laatste – naar het toilet te gaan. Gespannen? Ik? Welnee! In een kleurige stoet van deelnemers lopen we richting de startvakken.

Poncho`s
Ik zie veel lopers die, net als wij, poncho’s dragen. Mijn lijf blijft lekker warm zo. Er schijnt een flauw zonnetje en ik doe enkele warming-up oefeningen. Het voelt goed en ik krijg er zin in!
Gespannen, maar vooral enthousiast, gaan we het startvak in. Al gauw zie ik een jongen die ik – tot nu toe – enkel sprak via social media. ‘’Ha die Tom, leuk je eindelijk in real life te ontmoeten’’, zeg ik en de nervositeit verdwijnt al gauw. Ik kijk naar links en zie een lange rij staan voor de dixies. Ben ik even blij dat ik niet meer hoef, denk ik.

Klaar voor de start!
Na veertig minuten koukleumen is het zover, de hekken gaan open en langzaam schuifelen we naar voren. Op groot scherm zien we de winnaar al finishen. Gek idee, wij moeten nog starten.
Om me heen zie ik lopers hun poncho`s dumpen. Ik besluit hem aan te houden en dat blijkt een wijs besluit, want even later giet het van de regen. En dan is het zover, we gaan!

Heuvel op, heuvel af
De eerste vijf kilometers vliegen voorbij. Er valt nog een – hopelijk de laatste – hoosbui. Als het weer droog is, neem ik eindelijk afscheid van mijn poncho. Zo, die ben ik kwijt, op naar de volgende tien! Zoals beloofd gaat de route heuvel-op-heuvel-af en ik zie onderweg heel wat lopers met moeite vooruitkomen. Ik heb nergens last van, wat gaat het lekker! denk ik. Lachend ren ik van kilometer naar kilometer. De elfde kilometer is behoorlijk zwaar met een pittige klim, maar bij kilometer twaalf gaat het enkel nog omlaag. Gas erbij en verder genieten, nog maar drie kilometer te gaan!

Zevende hemel
Na ruim 14,5 kilometer zie ik de finish steeds dichterbij komen, nog maar 500, 400,300,200,100 meter. Ik weet er nog een eindsprint uit te persen. Lachend en juichend ren ik over de finish. Ik kijk meteen op mijn horloge en zie – tot mijn grote verbazing – mijn eindtijd 1:27:09 in beeld. Dit is boven al mijn verwachtingen en ik ben helemaal in de zevende hemel. Vol trots neem ik de glimmende, welverdiende, medaille in ontvangst. Tien minuten later finisht ook mijn vriendin. We halen onze tassen op, trekken extra kleding aan en lopen samen – uitgelaten en vol adrenaline- nagenietend terug naar het hotel. Na een hete kop thee en bitterballen zeggen we tegen elkaar: ’’Nijmegen, see you next year!’’

Roxanne van der Laan